Vragen of zwijgen?

Bedrijfsartsen krijgen tijdens de begeleiding van zieke werknemers de beschikking over veel informatie. Het beroepsgeheim van de bedrijfsarts voorkomt – terecht – dat die medische informatie terecht komt bij de werkgever. Alleen informatie die, kort gezegd, betrekking heeft op de benutbare mogelijkheden van de werknemer mag de bedrijfsarts zonder diens toestemming aan de werkgever doorgeven. Maar mag – of moet – de bedrijfsarts de werkgever ook informeren over een eventueel recht van de werknemer op een no-risk polis?

Deze vraag stond centraal in een recente uitspraak van de rechtbank Noord-Holland. In deze zaak had de werkgever een contract met een arbodienst gesloten om, kort gezegd, het verzuim- en arbobeleid te laten uitvoeren. In het kader van de verzuimbegeleiding heeft de bedrijfsarts op 1 december 2010 een probleemanalyse-formulier ingevuld. Op dit formulier wordt de vraag gesteld of de werknemer al een WIA-uitkering ontving of in de voorafgaande vijf jaar voor de eerste arbeidsongeschiktheidsdag. De bedrijfsarts heeft daar geantwoord dat er geen bijzondere wettelijke regelingen gelden. In november 2012 komt de werkgever erachter dat de medewerker een WAO-verleden had toen zij in dienst trad, zodat er aanspraak bestond op een ziektewetuitkering op grond van de zogenoemde ‘no-risk polis’.  De werkgever stelt de arbodienst aansprakelijk voor haar schade, bestaande uit het gedeelte van de no-risk polis dat zij niet meer kan vorderen van het UWV.

Uitspraak
De arbodienst verweert zich door te stellen dat het niet haar taak is om te informeren naar het uitkeringsverleden van de werknemer. En dat het vanwege de privacyregels niet is toegestaan om dergelijke informatie aan de werkgever terug te koppelen. De kantonrechter oordeelt echter dat de arbodienst, als goed opdrachtnemer, wel had moeten informeren naar de WAO-achtergrond van de werknemer en stelt dat de arbodienst die informatie ook had mogen terugkoppelen. De arbodienst wordt dan ook veroordeeld om de schade van de werkgever te vergoeden. Maar is die uitspraak wel correct?

Medisch beroepsgeheim
Volgens de rechtbank mocht de bedrijfsarts de informatie over het uitkeringsverleden wel doorgeven omdat de werkgever op grond van artikel 29b Ziektewet ook zelf de mogelijkheid heeft om na afloop van de maximale proeftijd (2 maanden) bij de werknemer hier naar te informeren. Volgens de rechtbank heeft de regering tijdens de wetsgeschiedenis gesteld dat deze mogelijkheid in de praktijk veelal faciliterend door de arbodienst zou worden uitgevoerd. Bovendien wordt, volgens vaste jurisprudentie van de Centrale Raad van Beroep, bij de arbodienst aanwezige kennis over het arbeidsongeschiktheidsverleden toegerekend aan de werkgever. Om die reden mocht de arbodienst deze informatie dus delen met de werkgever.

Goed opdrachtnemer
Vervolgens oordeelt de rechtbank dat, als de arbodienst niet naar een eventueel recht op ziekengeld had willen informeren, zij dit uitdrukkelijk voor het aangaan van de overeenkomst had moeten melden. Dat heeft zij niet gedaan. De arbodienst had daarom moeten informeren naar de aanspraak op ziekengeld van de werknemer. Door dit na te laten heeft zij wanprestatie gepleegd en is zij aansprakelijk.

Conclusie
Deze uitspraak heeft bij veel bedrijfsartsen en arbodiensten het nodige stof doen opwaaien. De taak van de bedrijfsarts wordt door de rechtbank verder opgerekt dan menig arbodienst of bedrijfsarts waarschijnlijk lief is. De oplossing is simpel: verwijder de desbetreffende vraag uit het standaardformulier bij de probleemanalyse en leg contractueel vast dat de werkgever een eigen onderzoeksplicht heeft ten aanzien van de eventuele aanspraak op de no-risk polis.

De kans bestaat overigens dat deze uitspraak in hoger beroep alsnog onderuit gaat. De eigen verantwoordelijkheid van de werkgever wordt immers volledig buiten beschouwing gelaten; iets wat bij de verdeling van de schade een rol zou moeten spelen. Het is dus afwachten wat het Hof in dat geval gaat doen. Tot die tijd is het voor arbodiensten oppassen geblazen.