Vinger aan de pols

Je hebt een zieke werknemer en daarvoor heb je een tweede spoortraject ingezet. Daarin wordt gesolliciteerd. Veel gesolliciteerd. Je denkt dus dat alles goed gaat. Er wordt immers hard gezocht naar het vinden van ander werk. Toch krijg je van het UWV een loonsanctie omdat je meer “de vinger aan de pols” had moeten houden. Hoe kan dat?!

Vinger aan de pols

Laten we beginnen met de opmerking dat “de vinger aan de pols houden” maar liefst drie keer genoemd wordt in de Beleidsregels beoordelingskader poortwachter. Dit is dus een belangrijke verplichting van de werkgever. Zo is onder andere te lezen:

“De werkgever mag de re-integratie niet geheel overlaten aan het re-integratiebedrijf, maar moet de vinger aan de pols houden. Dit houdt in dat hij afspreekt dat hij periodiek wordt geïnformeerd of zelf naar de vorderingen informeert.”

“Gedurende het gehele proces van zoeken naar werkhervatting bij een andere werkgever, moet de werkgever de vinger aan de pols houden. Hij dient periodiek te informeren naar de vorderingen .. .”

Periodieke terugkoppeling

De rechtbank Den Haag gaat nog een stapje verder. Die oordeelde recent dat “de vinger aan de pols houden” méér is dan periodiek contact opnemen met het re-integratiebureau. Het gaat namelijk om hetgeen daadwerkelijk is gedaan aan begeleidende re-integratie.

Volgens zowel het UWV als de rechtbank was het tweede spoortraject niet adequaat en had de werkgever in dat kader meer moeten doen.

Aantal sollicitaties

Dat veel is gesolliciteerd tijdens het tweede spoortraject maakt dat niet anders. In de uitspraak is te lezen dat een “groot aantal sollicitaties is verricht” en dat “talrijke sollicitatiepogingen zijn gedaan”. De rechtbank vindt echter het aantal sollicitaties niet bepalend voor de vraag of het tweede spoortraject adequaat was. Ook bij een gering aantal sollicitaties kan namelijk sprake zijn van een adequaat traject.

Acties

Volgens de rechtbank had de werkgever een aantal dingen moeten doen. Zo had hij moeten (laten) onderzoeken waarom de vele sollicitatiepogingen telkens mislukten.

De rechtbank stelt dat de werkgever bij de potentiële werkgevers of aanbieders van werkervaringsplekken navraag had moeten (laten) doen naar de reden van de afwijzing. Door dat niet te doen, is de re-integratie te veel overgelaten aan het re-integratiebureau en heeft de werkgever zelf te weinig de vinger aan de pols gehouden.

Tip!

Deze werkgever stelt dat hij bereid was een computertraining aan te bieden aan de werknemer als een werkervaringsplek voorbij zou komen waarvoor dit nodig was. Dat is echter de omgekeerde volgorde, vinden zowel het UWV als de rechtbank.

De werkgever had de computercursus moeten aanbieden zodat een werkervaringsplek gevonden kon worden. Wees je hiervan bewust en stel (bij)scholing dus niet afhankelijk van een concreet werkaanbod.